Dit boek markeert een keerpunt in de architectuurtheorie door de filosofie te gebruiken om het vakgebied opnieuw te onderzoeken. Het breekt met het traditionele dualisme binnen de architectuur – dat het lichaam als subject en de ruimte als object presenteert – en onderzoekt hoe dergelijke rigide grenzen kunnen worden verzacht. Zuzana Kovar houdt zich dus bezig met complementaire en complexe ideeën uit de architectuur, filosofie, feministische theorie en andere onderwerpen, en laat zien hoe zowel lichamen als lichaamsfuncties een diepgaande relatie hebben met architectuur. Uitbreiding van filosofe Julia Kristeva’s notie van abjectie – de confrontatie van de eigen lichamelijkheid als iets wordt uitgescheiden – Kovar vindt parallellen in het concept van de ‘steiger’. Net zoals levende lichamen en hun producten een impact kunnen hebben op de gebouwen waarin ze gehuisvest zijn – oude huidcellen creëren stof, onze adem verwarmt en koelt oppervlakken – zijn stellages op vergelijkbare wijze vergankelijk en toch niet helemaal te scheiden van de architectuur die ze ondersteunen. Kovar verschuift het gesprek over afstoting (abjection) naar een genuanceerder idee van architectuur – waarin levende organismen, bouwmateriaal, ruimte, verval en afval allemaal worden beschouwd als onderdeel van een continu proces – en baseert zich daarbij op de belangrijke informatieve werken van denkers als Gilles Deleuze en Felix Guattari.Het boek bevat een aantal experimentele projecten die zijn uitgevoerd in de ruimtes die de auteur zelf bewoont om de kerntheorie te belichten. Het boek vormt een gedistingeerde en baanbrekende studie die is ontworpen voor zowel beoefenaars als wetenschappers op het gebied van architectuur, filosofie en visuele cultuur.