Tegen de 18e eeuw was het Mughal-rijk ver voorbij zijn
zogenaamde gouden eeuw. De controle over het Indiase subcontinent werd in
toenemende mate bedreigd door regionale Indiase staten, evenals door het
oprukkende Britse Rijk. Als reactie op een snel veranderend sociaal-politiek landschap,
gebruikten de Mughal-keizers architectuur om hun illustere verleden en culturele
autoriteit op het toneel te benutten voor een hedendaags publiek. Chanchal Dadlani
biedt de eerste diepgaande blik op dezecruciale periode in de
architectuurgeschiedenis. Het boek bespreekt een rijk scala aan gebouwde vormen en
stedelijke ruimtes – van grote keizerlijke moskeeën tot de drukke verkeersaders van Delhi – en werpt licht
op lang over het hoofd geziene gebouwen. Het onderzoekt ook representaties van architecturale
monumenten die circuleerden in de vorm van bouwplannen, manuscripten en ansichtkaarten.