In 1940 had Hitler twee keuzes als het ging om het Middellandse Zeegebied: erbuiten blijven of voldoende troepen inzetten om de Britten uit het Midden-Oosten te verdrijven. Tegen het advies van zijn generaals in beging de Fuhrer een grote strategische blunder. Hij beval de Wehrmacht om Kreta in te nemen, waardoor het oude Britse bastion Malta in handen van de Geallieerden kon blijven. In de herfst van 1941 gebruikten de Royal Navy en RAF, geholpen door Britse inlichtingendiensten, het eiland om een afstraffende campagne tegen de Duitsers te lanceren, waarbij meer dan 75% van hun bevoorradingsschepen bestemd voor Noord-Afrika tot zinken werden gebracht. Maar in de lente van 1942 verloren de Britten hun voordeel. In april en mei wierp de Luftwaffe meer bommen op Malta dan Londen in de Blitz ontving. Een opeenvolging van Britse pogingen om het eiland per konvooi te bevoorraden en te versterken mislukten in de lente en zomer van 1942. Britse onderzeeërs en oppervlakteschepen werden teruggetrokken en de overgebleven troepen dreigden te verhongeren.