Ferruccio Busoni was zeker de meest duizelingwekkende artistieke persoonlijkheid aan het begin van deze eeuw: pianist, componist, schrijver en gewichtige stimulator in één. Hij was voortdurend op zoek naar nieuwe mogelijkheden van muzikale expressie en probeerde altijd grenzen te doorbreken. ln essentie was Busoni een polystylist die elk enkelvoudig denkschema tot de rand van de wanhoop moet drijven. Zelfs in zijn vroege werken is het moeilijk om te spreken van een richting, een model. voor het eerst brengt cpo nu zijn twee strijkkwartetten uit, op. 19 en op. 26, die het voorgaande duidelijk maken. Opus 19I klinkt onmiskenbaar als de vroege Duitse Romantiek in zijn vier traditionele delen, maar in Opus 26, dat slechts drie jaar later werd geschreven, veroorlooft Busoni zich al enige lineaire en verticale durf die eigenlijk “nog” niet aan zijn beurt zou zijn geweest. Het Pellegrini Kwartet, dat de twee Karl Amadeus Hartmann strijkkwartetten al in een briljante en veelgeprezen interpretatie op cpo presenteerde, zet opnieuw al zijn meesterschap in om deze vergeten werken tot hun recht te laten komen.